O hastane odasında, öylece yatarken inandım buna. Sessiz, inceden kendini gösterirmiş hastalıklar beyinde, düşüncede, duyguda. Sonra birer birer organlara yansırmış. Diğer insanlara ne kadar iyi davrandığımız, önemsediğimiz, karpuz servis ederken çekirdeklerini çıkarmış olmamız değilmiş aslında önemli olan. Önemli olan onların bize nasıl davrandıklarıymış, önemseyip değer vermeleri. Yıllar yılı büyütüp emek verdiğin çocuklarının gün gelip de babalarını tercih etmeleri, seni yerden yere vurmaları yıkarmış insanı. Değersiz görmeye başladıkça kendini, bir çıkmaz sokağın en karanlık yerine sürüklenirmişsin.
Yani aslında önemli olan, sadece kendinmişsin! Kendi isteklerin, akıl sağlığın, düşüncelerin, hislerin.
