bugün derin bir şekilde hissettiğim şey. bu şehirde hem de sur içinde bunu acı bir şekilde hissedeceğim kırk yıl düşünsem aklıma gelmezdi. kalabalıkların artık insanı buhrana sürüklediği, birbirilerini itekleyerek yürüyen insanlar meydanlarda volta atarken ben tek tek telefon rehberindeki isimleri yokladım. dost meclislerinin, muhabbetlerinin yarenlerinin bir kaç ay ara ile kırgızistan'a, almanya'ya, amerika'ya gittiğini beni, aynı zamanda bu şehiri sap gibi bıraktıklarını o halde iken farkettim. kimseye gel laflayalım diyememek o kadar ağır geldi ki.bir an dünya döndü sonra benim nevrim döndü. sonra actım, gene uzaklardaki lemur'u aradım derdimi anlatmak içi n. yalnızlık ömür boyu kardeş, dedi o da bana. ben de, eywallah dedim. paşa paşa kaderime razı oldum. bu şehirde yalnız kaldım.
