pir sultan abdal dar ağacına giderken kapı ardına kadar açlır, zincirler elinden kopar düşer yere.Bu kerameti gördükleri halde bu nefsine uymuş şeytanlar yine umursamazlar ve Pir Sultan'ı dar ağacına doğru yürütmeye başlar.Hızır emir verir,herkes Pir Sultan'ı taşlasın,taş atmayanı keserim diye emir verir. O halk için uğraş veren Pir Sultan'ı yine o halk taşlamaya başlar.Ama onların taşı Pir Sultan'a değmemektedir.Pir'in Müsahibi Ali Baba'da can korkusundan Pir'e taş atamaz ama taş yerine gül atar. Bu gülden dolayı Pir yaralanır al kanlar akmaya başlar mübarek bedeninden.Dostunun bu hareketi onu çok incitir.Ve bu durumda şu nefesini okur:
Şu kanlı zalimin ettiği işler,
Garip bülbül gibi zareler beni,
Yağmur gibi yağar başıma taşlar,
ille dostun gülü yareler beni!!!
Bir derdim var idi şimdi elli oldu,
Dar günümde dost,düşmanım belli oldu,
Ecel fermanı boynuma takıldı,
ille dostun bir fiskesi yareler beni!!!
Pir Sultan Abdal'ım can göğe ağmaz,
Hak'tan emrolmayınca rahmet yağmaz,
Şu elin attığı taş bana değmez,
ille dostun attığı gül pareler beni!!!
