toplumun en küçük yapı taşı. nerde öğrendik bunu? ilkokulda. her ne kadar bu yapı taşında çürümeler görülse de önemlidir bizim kültürümüzde. her şey iyi hoş da, aile kurumu gerçekten tam tıkırında mı bizim ülkemizde? tamam arada güçlü bağlar var, seviyoruz birbirimizi, önemsiyoruz, koruyoruz, kolluyoruz vs. eğer aile bunlar demekse, evet bu tam anlamıyla var bizim milletimizde, istisnalar hariç. farklı bir boyuttan bakmalı bazen.
şöyle ki.. biraz genellemeler olacak haliyle.
merak ediyorum bizdeki ebeveyn profili kadar çocuğunu anlamaya çalışmayan başka bir toplum var mı? sürekli kendi bildiklerini doğru kabul edip, çocuğunun isteklerini gözardı ederek, her zaman onun için en doğru kararı vereceğini düşünen, sevmenin onun ayakları üzerinde durmasını engellemek olmadığını anlamayan bir aile tipi bu.
kendi ailesinden gördüğünü mutlak doğru kabul edip, onu kendi çocuğuna aşılamaya çalışan. bunu yaparken değişen koşulları göz önünde bulundurmayan.. bunu söylerken her dönem, her koşulda geçerli olacak ahlaki değerlerden bahsetmiyorum. daha genel geçer şeyler. bundan 20 yıl önce doğru olduğu düşünülen pek çok şey, bugün yanlış olabilir. işte bu olabilirliği düşünmeden hareket eden bir aile tipi. tamamen "bizim zamanımızda" diye başlayan cümlelerin kurulmasının nedeni.
fazla korumacı. öyle korumacı ki, elinde imkan olsa çocuğunun yerine nefes alacak. kendinden bir parça olarak görmekle, onun da farklı bir birey olduğu arasındaki çizgiyi koruyamadan, kendi tecrübelerini paylaşmak yerine onları birer önyargı olarak çocuğunun beynine aşılamakta sakınca görmeyen bir aile tipi bu. "biz babadan böyle gördük" misali. ya da "senin yaşın kadar bizim yaşamışlığımız var" gibi. iyi güzel sen yaşadın da, nerden biliyorsun çocuğun onları yaşayacak? nerden biliyorsun durumlar aynı olacak? neden "önyargı" gibi bir tabuyu onun beynine yerleştiriyorsun ki?
güvenmez bir aile tipi bu. sana güvenir de çevreye güvenmez ya da. bu lafı duymadan büyüyen tek bir evlat yoktur sanıyorum. oysa bilmez ki ebeveynler, bazen hata yaparak öğreniriz bazı şeyleri. hata o kadar da kötü bir şey değildir. hatta çoğu zaman olumlu özellikler kazandırır insana. büyütür, geliştirir, olgunlaştırır. her hata aslında kendine güven kazandırır, ayakları üzerinde durmayı öğretir.
sonuç.. tek başına karar alamayan, hayatı tamamen ailesine endeksli, babasının parasına güvenen, kendi adıyla varolamayan, güçsüz gençler yetişir bu aile tipiyle. bütün bunlara rağmen "sevginin" olduğunu bildiğin yerdir aile.
