insanı kendinden şüphe etirren şerefsizliklerdir.
kendimi iyi bir insan olarak nitelemeye teşne bir haldeyken hatırladım bu anımı.
komşunun oğlu var, aşığım ona çokça. yani beş yaşında ne kadar çok olabilirse.
bu çocuk sünnet oluyor. zengin bir aile oldukları için şahmaran gibi bir kıyafet alıyorlar dört yaşında çocuğa. iyice yakışıklı geliyor gözüme, sünnet kıyafetiyle padişah gibi. yeşil gözlü, sarı benizli tam yakışıklı karadeniz çocuklarından işte.
giyiyorum bayramlık kıyafetimi. annemin rujunu sürüyorum azcık azcık. saçlarımı tarıyorum. alıyorum karşıma, diyorum ki böyleyken böyle, yok öyle demiyorum tabi, benimle evlenir misin diyorum*.
olmaz biz zenginiz siz fakirsiniz seninle evlenmem ben diyor*.
evet yaptım.
çocuğun giydiği kocaman gömlekten tam belli olmayan, benimde ne olduğunu tam bilmediğim o noktaya, spor ayakabbımla korkunç bir tekme attım.
sonrasında hızla uzaklaştım evlerinden, çocuk acıdan bayılmıştır herhalde.
eve gelip kızınız niye böyle yaptı diyen ailesine ise "o da beni öptü" dedim.
ben eskiden şeytanmışım zaar.*
