şeytan insanlık tarihinin ilk aşamalarında kötülüğü temsilen bir tanrı olarak ortaya çıkartılmış bir argümandı. o zaman tanrıların samimiyetinden şüphe duyulmadığı için şeytan da bir tanrı olarak yaratılmıştı. zor durumlarda sığınılacak kapı olan iyilik tanrılarına karşı insanlığın doğasından kaynaklı yaptığı sözümona kötü davranışları da tanrının yarattığı mükemmel insandan alıp bir kötülüğe bağışlamak gerekiyordu. işte tam da bu noktada kötülük tanrıları ya da bugünkü adlarıyla şeytan devreye girdi. böylelikle insan istediği gibi yaşama arzusuna bir kılıf bulmuş oldu. ancak zamanla tanrıların tüketilmesi ve sanrı olduklarının anlaşılması toplumu tek tanrıcılık sanrısına doğru sürükledi. şeytan bir tanrı olmaktan çıkartılıp yine tanrı tarafından yaratılmış ve doğru yoldan sapmış bir samimiyet test edicisi haline getirildi. böylelikle insani davranışlara bir kontrol mekanizması da ortaya çıkartılmış oldu. tanrı iyilik yaparken hatırlanmaya, en doğal insani davranış biçimlerinin bazıları yaratılan sanrının başka bir sanrısına yüklenmeye başlandı. zor durumda kalan insan (öyle zanneden) yarattığı sanrıdan af dilemek için bir mekanizma daha oluşturmuş oldu. kötülük yapınca şeytana havale edilen eğilimler iyiliğin timsali tanrılar tarafından (ya da allah) affedilir oldu. bir nevi suç ve ceza gibi. birey toplumsal yasaların karşı çıktığı şeyleri de böylelikle bir mekanizma içine sokmuş bulundu.
işte bu noktada insan beyninin muhteşemliği gözler önüne çıkıyor. çünkü beyin kendi yarattığı iyi ve kötüyü savaştıracak bir mekanizma olarak allah ve şeytan adlı iki kutbu yaratmış oldu.
