Her şey olabilirdim. Estetik cerrahı, başarılı bir mühendis veya avukat, en iyi öğretmen, en karizmatik işadamı... Ama ben zoru seçtim. Hiçbir şey oldum. Hiçlik en kadim dostum oldu. Ama en zoru oydu. Hiç olarak yaşamak, elde hiç varken. Hiçliğin verdiği yalınlığın tadını çıkardım. Hiçliğimi her şeyim yaptım. Bunu başardım. Güçlenmeye başladım, bir korkak gibi sağa sola tutunmadım. Sonsuzluğu hiçlikte buldum. Huzur ordaydı. Fakat kimseye tavsiye etmedim. Hiçliğimi kıskandım, benim vadimdi orası. Özgür hissettim kendimi. Kendime de hayrım yoktu ki hayatıma temas edenlere ışık vereyim. Çene çalıp yön verdim. Sonra ne yaparlarsa yapsınlar hiçbir şeyi siklemedim. En iyi avantajı da kendim yanarken başkalarının da nasıl yandığını naklen izleyebildim, ne acı ki onların yandığından haberleri bile yoktu. Sessizce bitiriyorum yazımı, her şeyi yarım bıraktığım gibi yarım bırakarak. Bırakayım bu da bir hiç kalsın, sonsuza kanatlansın.
