çocukken hep büyümek isteriz;
hayallerimizi süsleyen şeyler hep bu isteğimizle doğru orantılıdır.
keşkeler sınırlı kelime dağarcığımızın en çok tüketilenleridir ama hiç bitmezler.
' bi büyüçem ' o kelime ne çok şeydir bizim için; hayaller biriktirilir, ümitler gizlenir, düşler saklanır o kelimenin ardında. abiler, ablalar can sıkıcı gelir bize, bu büyükler de kendilerini pek bi kaf dağının ardında görürlerdi biz küçükken.
halbuki büyüdükçe küçülen dünyamızda küçüklük anılarımızı daha çok hatırlamak isteriz.
benim bir çocukluk arkadaşım vardı du bakıyım adı neydi yaa? Bi oyun vardı hani taşlardan kule yapardık adı neydi o oyunun? kızıl saçlı bir bebeğim vardı isim de vermiştim ona ama şimdi anımsayamıyorum, vs vs....
bu kadar çok hatırlamak isteyeceğimizi bilseydik not alırdık elbette ama büyümekle o kadar meşgulduk ki yaşarken anı olacağını bilmeden yaşadık bazı şeyleri.
en iyi arkadaşın ismi, en sevdiğimiz oyun ve bebeğimiz pırılın ismi unutulur muydu yoksa?
kaybedilenlerle, kazanılanlarla sürüp gidiyor hayat. ondan bir savaş meydanı gibi değil durmak bilmeyen bir çağlayan gibi bahsetsek ve akışına bıraksak, hem geçmişmizle hem geleceğimizle barışık olsak, ve birgün büyümeyi hayal ettiğimiz gibi tekrar çocuk olmayı hayal etsek daha yaşanılır ve katlanılır olurdu dünya.
artık büyüdük, çocuk olmak bizim de hakkımız!
yarın işten eve dönerken mahallenizde gördüğünüz çocukların oyunlarına katılın;
sokakta sek sek oynayın, ip atlayın, yakan topta ebe olun, saklanbaç oynayın.
ama eve dönünce ellerinizi yıkamayı unutmayın...
velhasıl-ı kelam tekrar çocuk olun dostlarım...
