çiçeğin üzerinde bulunan arı, bir çocuğu sokar. çocuk arıdan korkar ve arının amacının insanları sokmak olduğunu söyler. şair, çiçeğin tacına konan arıyı zevkle seyreder ve 'arının amacı çiçeğin kokusunu emmektir.' der. arı yetiştiren bir başka insan, kovandaki yaşayışı daha yakından inceledikten sonra arının amacı, arı beyini ve yavruları beslemek, daha doğrusu arı türünün sürekliliğini sağlamaktır, der. botanik bilgini, arının katmerli bir çiçekten ayrılıp, ayaklarında polen tozu ile bir başka bitkiye konduğunu ve orada bir birleşme meydana geldiğini görür ve 'işte arının amacı budur.' der. bir başkası bitkilerin oradan oraya yayıldığını incelerken, arının buna yardım ettiğini görür ve bu yeni gözlemci belki arının asıl amacının bu olduğunu ileri sürer. ama arının en son amacının ne birinci, ne ikinci, ne de üçüncü amaçlar - insanın aklı ancak bu amaçları kavrayabilecek niteliktedir - olmadığını görür. insan aklı, bu amaçlar dizisini araştıra araştıra yükselirken kendisi için en son amacın kavranılamayacak bir şey olduğunu daha büyük bir kesinlikle anlar.
insan, ancak arının hayattaki başka olaylara uyan özelliklerini gözleyebilir. tarihsel kişilerin ve tarihte rol oynamış halkların amaçları konusunda da durum farksızdır."
kitapdaki bu paragraf tolstoyun adamın aşmışın dediğim andır
