kesinlikle esprili olmayan, espri konusu yapılmaması gereken tepkidir.
2 defa trafik kazası geçirmiş ve ilkinde ölümden kıl payı dönmüş biri olarak en azından ben öyle düşünüyorum. ilk trafik kazası geçirdiğimizde 3 yaşındaydım. arabanın patlayan camı sağ gözümün altını kesmişti. tepki vermeye fırsatım bile olmamıştı. tek hatırladığım, annemin babama "napıyosun öldüreceksin hepimizi! uyan!" diye bağırmasıydı. sonrasını hatırlamıyorum zaten.
babam, uykusuz kalmış sanırım. kayseri yollarının bazı bölümleri uçurumlu gibidir. yıllar sonra gördüğümde oradan ucuz kurtulduğumuzu ve gerçekten verilmiş sadakamız olduğunu anladım. yok böyle bir olay. kazadan en büyük hasarı ben gördüm. henüz 3 yaşındaydım o zaman. 3 yaşındaki bir bebek için büyük bir travma. göz altımdaki cam kesiği ve dikiş atmaya bile tenezül etmeyen, anneme "yeniden çocuk doğurursun boşver kızını. sen kendine bak" diyen ibne doktor...
sonrasında 9-10 yaşına dek kan görünce bayılan, ağlayan veya kusan bir çocuk çıktı tabii ortaya. bunlar kolay şeyler değil. 3 yaşında böyle bi şey yaşamak hiç değil hem de... şimdi 24 yaşına geldim. gözümün altında o kazanın izi duruyor. yaşadığım travmayı da hiçbir zaman unutmam, unutamam. ben yaşadım çünkü tüm gerçekliğiyle.
şimdi ehliyet bile almak istemiyorum. aşırı hız yapılmasından, alkollü araç kullananlardan, uykusuz yola çıkanlardan, kendi hayatını ve başkalarının hayatını tehlikeye atan herkesten nefret ediyorum.
bu kazayı ve direksiyonun başında uyuyakalmış babamın ifadesini, annemin çığlıklarını hiç unutmayacağım.
çok ilginçtir ki ilk tepkimi de hatırlamıyorum. ne kadar komik dimi?
