patavatsız bir yazarın dile getirdiği anlamsız söz. kendisi muhtemelen böyle büyük bir acı yaşamadığından, o an insanın zihninden geçen binlerce şeyi bilmediğinden bu başlığı açmıştır. 5 yaşımda dedemi, 6 yaşımda babamı, 8 yaşımda babaannemi, 9 yaşımda halamı, 11 yaşımda dayımı, 13 yaşımda diğer dedemi, 14 yaşımda anneannemi ve 18 yaşımda teyzemi kaybetmiş bir yazar olarak ben bile şuan bir yakınımı kaybetsem bu denli soğuk kanlı olamam. ayrıca annesinin, babasının cenazesinde bir damla gözyaşı dökmemiş taş kalpli bir insan olmaktansa, bunu yapıp sümsük olurum daha iyi. sevdiğin insanlar birer birer giderken, senin onların arkalarında bıraktıklarını düşünüp için yanmıyor mu ey malum yazar? seninde içini bir yalnızlık korkusu sarmıyor mu?
