göğüs boşluğuna itilmiş tüm üzücü anıların, sıkıntıların ve kederlerin, kafesini kırıpta gözlerden firar etmesinin nasıl bir şey olduğunu bilir herkes. onları unutmak için sarfettiğin enerjinin iki katı mutsuzluğa bürünür, ağladıkça ağlarsınız. içinizde tuttuğunuz ve ağırlığıyla sizi yerin diplerine doğru çeken o korkunç hesaplaşmalar gözyaşlarıyla akıp giderken, bir huzura sürüklenir insan. "ağlamak güzeldir" diye boşa dememişler. arınırsınız sıkıntılarınızdan. o sağanağın ardından berrak bir güneş doğar dudaklarınızın kıyısından. sonra bir gökkuşağı belirir gözlerinizde ve gülmeye başlarsınız. ne deliliktir ne ahmaklık; kabullenilmiş huzurlu bir çaresizliğin göstergesidir ağlarken gülmek.
