her boku eline alanlardan nefret ediyorum.. nefret ne kelime, boğasım geliyor..
şimdi ben fotoğraf çekmeyi seven adamım, önceki gün kendime yeni bi alet aldım.. güzel, havalı, hayallerimi süsleyen birşeydi zaten.
bunun farkına varan arkdaşlar 'aldın mı' diye baskı kurmakta, 'aldım ya, iyi oldu' diye cevap vermekteyim..
buraya kadar herşey normal.
gel gör ki, 'hani göster' dediklerinde açıp ağzına veresim geliyor amma işte bir anda gerçeğe dönüp, makineyi getiriyorum.. (savaş kaybetmiş komutan edası)
ya şimdi diyeceksin; niye bu kadar sinirlerlendin? hemen söyliyeyim; fotoğraf çekmek sanattır.. öyle her önüne gelenin eline verirsen aleti, bozarlar, kırarlar, çizerler.. objektifi var, lensi var.. çizilidiğinde at çöpe, bir boka yaramaz(diğer makinenin başına geldiği gibi)
ya hayır, sen onu ne yapacaksın, bi skimden anlamazsın etmezsin, ilgi alanın değil, sanane lan! elleme aldım bitti gitti işte.. 'aoooow, bu halkayı çevirince zoom mu yapıyor' diye her defasında aynı tepkiyi verince, 'ebenin amını yapıyor, ver lan şunu at kafası' diye elemanı penceren atasım geliyor.
en gıcık kaptığım lay, objektife ellerini sürmeleri.. o anda isyan ediyorum 'sürme elini oraya' diye.. karşılık gecikmiyor; 'tamam ya, ne kıymetliymiş'
kıymet değil ulan beyinsiz, ceremesini ben çekiyorum. diğer aletin ağzına sıçtınız, bunun içine sıçmanıza izin vermiyeceğim lan, vermiyorum lan..
siktir git, çok kıymetli benim malım.. he!
