annenin erkek kardeşi derler senin için en basit ifadelerle. bilmezler bu tanımın ne kadar soğuk, ne kadar uzak olduğunu.
aklımın başıma erdiği ilk yıllar... gözlerimin içine sıcacık bakan simsiyah gözler... minicik ellerimi sımsıkı tutuşun... o elleri ilk tuttuğunda bir daha bırakmayacağını biliyordum. ya da öyle umuyordum. 'dayım o benim, her zaman yanımda.' diyordum hep biliyorsun. başka bi' şeydi aramızdaki. konuşmasam da anlardın derdimi.
birlikte geçirdiğimiz yılların ardından yüzlerce kilometre uzağına gittim. ben gittim ama sen hiç bırakmadın ellerimi. her düştüğümde koştun yanıma. yokuş aşağı her indiğimde orada senin olduğunu bildim. nasıl bi güvendi bu? nasıl bi sevgiydi bana verdiğin?
yıllar geçti. ilkokul, ortaokul, lise, bitti. her daim yanımda varlığını hissederek bitti. sonra üniversite yılları... güzel, hızlı başlayan yıllar... başım belaya girdi ilk seni aramak geldi aklıma. aradım, koştun geldin. 'bak bu son olsun artık!' dedin iri siyah gözlerini gözlerime dikerek. 'tamam dayı, son!' dedim biraz ürkerek ama biliyordum son olmasa da gelecektin.
üçüncü sınıfın bittiği yaz mezun olacağım yazı yani bir yıl sonrasını konuşuyorduk telefonda hararetle. planlar yapıyorduk. bir de düğünü konuşuyorduk. abimi evlendiriyorduk ya en önce sen koşup gelecektin. keşke gelmeseydin. keşke o yola çıkmasaydın. keşke o allahın belası kamyonla karşılaşmasaydın. biliyorum keşkelerin bi anlamı yok şimdi.
tam 4 yıl oldu bugün. sensiz geçirdiğim 4 yıl. zaman geçmez diyordum, yaşayamayız artık diyordum; ama yaşadık. zaman geçtikçe acının derinliği de büyüdü. kalbimin bir yanı bomboş şimdi. yaşayan hiçbir canlının dolduramayacağı bir boşluk.
şimdi bi yerlede beni hala izlediğini biliyorum.
'koş dayı, yetiş!' demek istiyorm bazen, diyemiyorum. kelimeler tıkıyor boğazımı, nefes alamıyorum. koşamazsın biliyorum.
seni sevmekten hiç vazgeçmedim, vazgeçmeyeceğim de.
