ömrümün neredeyse yarısı kadardır hayatımda olan canım arkadaşım. derdimi, sıkıntımı, içimi her zaman en rahat anlattığım arkadaşım. bana en güzel, en mantıklı tavsiyeleri veren biricik dostum. beni en iyi, en doğru anlayan insan. e öyle olmalı tabi, 14 sene dile kolay, tabiki en iyi o tanıyacak, o anlayacak beni. defalarca başladım başladım sildim, beceremedim adam gibi bir şey yazıp sonunu getirmeyi. arkadaşları arasından ilk benimle paylaşmış durumu. "tıp ilerledi, hemen olumsuz düşünme" dediysem de hastalık tıptan daha fazla ilerlemiş, onu dünyaya getiren varlığı ondan almış. hala kelimeleri toparlayıp bi şey yazamıyorum, affet, duygularımı yansıtamadım. ama sen güçlüsün, biliyorum. hem artık sen de annesin, çocuğun için güçlü olmak zorundasın, onu ihmal etme, sigarayı çok içme, yemeğini ye bitanecik akadaşım.
şu an öyle düşünebiliyor musun bilmiyorum ama, bu durumla fazla yaşamadı, acısı uzun sürmedi, hiç değilse eziyetini çekmeden hayata veda etti.
