bir tunay bozyiğit şiiridir. kavuşamayan iki aşık ırmağın öyküsünü anlatır. seyduna ve şahrud için yazılmış onlarca şiirden ve şarkıdan sadece birisidir.
iki Ayrı Baharın Dalıydılar
Biri ilk Diğeri Sondu
Ve Kan Ter içinde Bir Yaz Aralarında Duruyordu
Bahara Yenildilerr
Şahrud Taptazeydi. Filizdi
Yüreği Güneşi içecek Denli Kar Yangınıydı
Her Ucu Ayrı Bir Yeşile Sevdalı
Cemreler Yaşamla Arasında Ana Sütüyü
Toprak Var Gücüyle Ayakta Tutuyor
Kendini Ve Doğurganlığını Ona Sunuyordu
Şahrud ise Her Dalı Yeşile Bir Tomurcukla Karşılık Veriyordu
içtiği Her Damla Güneşle Çiçekleri Çıtlıyordu
Sanırsın Rengarenk Gülümseyen Yeryüzüydü
Seyduna Ölüme Ölümüne Yakındı. Çınardı
Şahrud'un Giyindiğini Soyunuyordu Ve
Gelinsi Dalları Soyundukça Çıplaklığından Utanıyordu
Solan Yüreğiyle Her Seher Güne Biraz Daha Sarı Duruyor
Ve Biliyordu; Ten Soğuması Çoğu Kez Elinde Ak Keteniyle
Vaktinden Önce Geliyordu
Ölümle Yakın Dostluğuna Birazda Bu Yüzden Minnet Duyuyordu
Seyduna'yla Şahrud'un Tek Ve Bütün Bağları
Ayrılıklarıda Olan Mevsimin En Uzak Uçlarına Tutunmalarıydı.
Mevsim Haziran Sonunda Kendini Yakınca, Koptular
Artık Birbirlerinin Kışında Bile Yoktular
