kendisinin inandığı gibi inanmayan, kendisinin gördüğü gibi görmeyen herkesi(ayırmaksızın herkesi) aşağılamaya çalışan garibanlardır.
bunu yaptıklarında "nefret" ve kendisinin de yaptığı gibi "aşağılama, hakaret" dışında bir kazanımları olmasa da bunu yapmaktan vazgeçmezler yavrucaklar. üzerine bir de çıkıp yakınırlar "insanlar anlamıyor" diyerek. tamam ama bir gerçek vardır ki sen cümlene "ben biliyorum" edasıyla başlarsan çocuk dahi dinlemez seni. bozmaya çalışır konuşmanda bulduğu her açıklıkta... hal böyle olunca da tartışabileceğin, senden farklı düşünen, birşeyler anlatabileceğin ve karşılığında birşeyler dinleyebileceğin bir adam bulamazsın karşında. ve düşüncelerin temelinde çok ciddi bir yeri vardır "paylaşılabilir" olmasının.
misal bir adam düşün. bir konu üzerine sayfalarca yazsın genelin karşısında yer alan tezini ve sonra yakıp atsın. ikinci bir kişiye bundan bahsetmesin bile... peki neye yarar bu? amacı nedir bunu yapmanın? kişisel anlamda kendisini rahatlatıyor olabilir, evet. düşünsel bir mastürbasyon gibi kabul edebiliriz böyle bir durumu ama gene de gelişime kapalı kalmaz mı yaptığı şey? bence kalır.
velhasıl karşısında olduğun herkes gerizekalı değildir. zira doğrunun normu sen değilsin tabiatta. sen mavi bir topu tanımlarken "siyah değil" dersin. bu doğrudur ama aynı anlamda o topu tanımlarken "kırmızı değil" diyen adam da doğrudadır. ve biri de çıkıp "o top mavi" diyorsa sırf "siyah değil" demedi diye aptal ilan edemezsin karşındakini. ama kalıplara o kadar bağlıyız ki. birşeyi gördüğümüzde önce elimizdeki kalıba oturtmaya çalışırız. eğer ki olmazsa "doğru değildir." kendisi. sonra biraz zorlarız eğer ki kalıbın şeklini almışsa "doğru olanı bulmuş" demektir. ve lakin elinizdeki kalıba uyum sağlamıyorsa işe yaramaz birşeydir o.
sokayım kalıbınıza küçük düşünce düşkünleri sizi...
