fakültenin ilk yıllarında yapılabilinecek; 3. sınıftan sonra yapılması göt isteyen eylemdir.
3. sınıfta tıp öğrencisi bunalmıştır çünkü derslerden. herkes sikini avuçlayarak dolaşırken o ders çalışıyordur; bu gece aleme çıkalım diyen arkadaşlarına ''çalışmam lazım'' demekten bıkmıştır, güzelim havalarda sevgilinin gözlerine bakmak varken bit yazılı kitaplara bakıyordur. o aralar eşiktir işte, ayrıldın ayrıldın fakülteden.
ayrılamazsan 4. sınıfa geçersin çünkü. 4. sınıf demek hastane demektir, staj demektir, hastalarla iletişim demektir. kısacası doktorluğa adım demektir. o eşik değerde bırakacaktın arkadaş; zira 4. sınıfta keyif almaya başlarsın fakülteden, heveslenirsin.
derken olursun 5. sınıf. yukarıdaki bütün heyecanların tadı kaçmıştır artık. gel gör ki bu sefer de ''ulan 4 sene it gibi çalıştık, 2 sene daha yırtınıp diplomayı alayım bari'' mantığına bürünürsün. ittire ittire yol alırsın klinikler arasında.
intern olunca 4. sınıfın başındaki hava hafiften sarmaya başlar yeniden. ''oh be sınav falan yok allahtan, artık doktor sayılırım'' dersin kendi kendine. hastanede nöbetler keyiflidir en başlarda, hocaların da aragazlarıyla devam edersin yola. lakin 1 ay sürmez bu heyecan da, bir gece nöbetteyken ''ne işim var lan benim burada evde yatmak dururken'' diye içinden geçiverir, sonra arkası çorap söküğü gibi gelir zaten.
o çorap söküğü sekansına kaptırmazsan kendini; uzmanlık sınavına çalışmaya başlarsın ufak ufak. sonra asistanlık, sonra mecburi hizmet derken 40 yaşından önce huzur bulmak zor zanaattır vesselam.
