misafirliktesinizdir ve sabahın köründe uyanmışsınızdır. saatinize bakıp da daha çok erken olduğunu farkedersiniz. yan odadan horulduyan ev halkının sesleri gelmektedir. sinirlenirsiniz, sıkıntıyla odayı inceleyip küçük detaylar peşinde koşarsınız. sonra da "biraz uyuyayım canım. onlardan önce uyanırım" dersiniz. bunu yapmak içinizden gelmese de yatakta çok beklemekten olacak gözleriniz yavaş yavaş kapanır..
uyandığınızda içerden gelen çatal bıçak ve ev halkının neşeyle yaptığı konuşmaları duyarsınız. "niye uyudum ki!" diye kendinize kızarsınız. biraz önce horul horul uyuyan ev halkı uyanmıştır ve şimdi de siz yatıyorsunuzdur. olay tam tersi olmuştur.
"içeri gidip kahvaltı mı yapsam? yoksa beklesem mi?" dersiniz kendi kendinize. kahvaltıya gitseniz, elinizi yüzünüzü yıkayacaksınız, kahvaltı ortamına pat diye dalacaksınız. kalkmasanız, herkesten sonra kahvaltıya oturacak, belki yalnız kalacak, en kötüsü de tembelliğinizi ev halkının gözüne gözüne sokacaksınız.
kahvaltıya gitmeye karar verirseniz söyleyeceğiniz ilk söz "ben x saatte uyanmıştım, sizi bekledim" olacaktır. bunu diyerek tembel olmadığınızı göstermeye çabalamaktasınızdır aslında.
yok, eğer kahvaltıya gitmez de herkesin kalkmasını beklerseniz ev sahibi gelip sizi uyandıracaktır. tek başınıza hödük gibi yemeğinizi yersiniz sofrada. hem de kendi evinizde değilken. bunu yaparken de aklınıza, evin küçük çocuğunun kahvaltıdan önce başınızda öttüğü gelir. "keşke uyansaydım lan" dersiniz.
böyle iğrenç bir şeydir işte... ikilemler yaşamanıza sebep olur, kafa karıştırır...
