an itibariyle içinde bulunduğum hal ve durumdur.35lere alışmış bünyenin 34ü görmesiyle anlamsız sonsuz bi mutluluk yaşanır..akabinde surata anlamsız bi gülümseme yerleşir.eve yaklaştıkça adımlar hızlanır..bavulun tekerleklerinin çıkardığı muazzam gürültüyle kişi koştuğunu farkeder ve eve sürpriz yapma isteğiyle çırpınan beden annesinin sesi duyup herşeyin bok olacağı düşüncesiyle yavaşlamaya çalışır..(anne 10. kattadır nası duyucaksa artık..)sanki görmeyeli asansör yavaşlamıştır, bir ömür gibi gelir o dijital 9un 10a geçişi..artık sessiz olunmalıdır zira anne kattaki gürültelere karşı duyarlıdır kapının deliğine gözünü yaslaması an meselesidir..anahtar yavaşça çevrilir ve mutfaktan kafayı eğmiş anneyle göz göze gelinir.ard arda gelen bikaç çığlıktan sonra sımsıkı sarılınır, gözyaşı sel olur..(bu arada evden ayrılalı henüz 3 hafta olmuştur ama olsundur özlenmiştir işte:)
