gün ışığı camıma vurup içeriye girmemekte ısrarcı. senin gündüzün bu kadar demeyi pek bi iyi beceriyor. anlamsız bir melankoli dışında pek sorunum yok. ama düşünceler mutlu olduğum anda da gitmeyecek benden. sanırım fazla düşünmeyi benliğime öğreterek yaşamaya alışmalıyım. umarım yormaz bir süreden sonra.
zaten hep gereksizdir melankoli...
