yenilen kazıkların sonucunda insan bünyesinde gelişen duygudur.
bütün insanlardan nefret etmeyle devam eden bu duygu insanın kendini dünyanın en boktan yerindeymiş gibi hissetmesi ile sonuçlanır.
siz siz olun kimseye güvenmeyin bu babanızın oğlu bile olsa. her zaman aynı şey olur; birine güvenirsiniz, inanır sırlarınızı verirsiniz o da döner dolaşır ağzınızın ortasına s.çar.
sizi sevdiğini söyleyen biri onun beklentilerini karşılamadığınız için sizi bir anda terk eder, arkasında modül bırakan roket gibi kaybolur. değer verirsiniz değer görmezsiniz, emek verirsiniz kıymetiniz bilinmez kısacası bu insanoğluna güvenilmez.
tüm insani duygularınız zedelenmiştir artık, telÂfisi yoktur alınan bu yaraların. işte o an içinizden küfredersiniz size sözler verip kaybolanlara ve ardından şu sözler ağzınızdan dökülü verir...
ve yine haklı çıktım. insan sarrafı olmak iyi bir şey; tek lafta, tek harekette yaftasını yapıştırıyorsun kişinin ama bir yandan da kötü; neden demeden yine mi diyorsun çünkü. ademoğlu! ben farklıyım diye böbürlenme hepimiz balçıktan yaratıldık, bizim suyumuz dere suyu da senin ki kuyu suyu mu? yazık keşke bu sefer söz veren sözünü tutabilseydi, neyse artık başka bahara..
