(bkz: leyla ve mecnun) tabii ilk akla gelen örnek bu. gerisi sizin entellektüelitenize kalmış. *
ne diyecektim ben,he...eskilere göre acı; aşkı yüceltir, kutsallaştırırmış. hani şimdilerde evlilik aşkı öldürür mü öldürmez mi diye modern soruların cevabı burada gizli işte. aşkta çekilen acı, ulaşılmazlık vb. içinizdeki alevi dipdiri en harlı haliyle tutar. engeller aşıldıktan sonra ise o ateş dinginleşir. ufak bir kamp ateşine dönüşür. sınırları bellidir, yakma tehdidi yoktur eskisi gibi... ama asla sönmez. yakmaz ama ısıtır. o alevden geriye yoğun sevgi kalır ve o anlara şükranlarını sunarcasına derin bir saygı... yani varmaya çalıştığım sonuç şu eğer birlikteliklerin değeri acıyla anlaşılacaksa, insan olarak insanın insana olan sevgisi, saygısı bu şekilde baki kalacaksa acıdan zevk almaya değer. leyla ve mecnuna benzemez her son onu da unutmamak lazım tabii...*
