insanı gündelik meşguliyetlere iten gerçektir. kendiyle baş başa kalmayı istemez insan çünkü o zaman çok hızlı bir şekilde beyin konudan konuya atlar, hani uyumak için yatıp bir anda kendinizi konudan konuya atlarken bulursunuz ya o da aynı durumdur işte. ve bu konular mutlaka acıtan bir yerlere gelir, yok olmak gibi, ölüm gibi. bu yüzden hemen müziği açarız, elimize bir kitap alırız, "boş" oturmamak için. ama asıl sebep budur yani.
kabul edince ne değişir? bazı insanlara ağır gelir bu, artık din konunun içinde bile değildir ne olacak nasıl hissedeceğim diye düşünür sonra hissedemeyeceği gelir aklına, ve ne olacağı önemsizdir çünkü artık varolmayacaktır. hiç bir şeyin önemi yok moduna girersiniz bazen de her şeyin önemi var dersiniz. ama ne derseniz deyin bu bundan yaklaşık 50-60 yıl sonra vücudunuzun öleceği ve onunla birlikte beyninizin* susacağı gerçeğini değiştirmez. bunu kabullenmek aynı zamanda sizi insanların hayat dediği şeyin dışına, gerçek hayatın içine iter. ama uzun ve acılı bir süreçtir ve her türlü bahaneyi reddedecek olgunluğa gelmenizi gerektirir. new age falan tarzı şeylere tutunur ilk herkes ama bunları da aşmak gereklidir. aydınlanma falan öyle pozitif düşüncelerle olan bir şey değildir yani, huzurlu mutlu bir süreç de değildir.
o zaman niye geldik lan buraya? der insan haklı olarak. ya zaten şimdiye kadar kim dememiş ki?
