kayıplar kaybedilince anlaşılyor ya ama aşk degil,ama sevgi degil.bunlar olunca yine bir umut dünya küçüktür diye küçük hesaplar peşine koşabiliyor insan . öyle bir duvar varki aşamazsınız.bir yol vardır yürüdüğünüz tam birşeyleri başaracaksınız zafer sizin tak diye bir ses kulaklarınızda dengenizi bozacak.bir bakarsınız koşan bacaklar duvarın önünde çömelirler.iki eliniz dizlerinizin üzerinde boynunuz bükük kalırsınız duvarın karşısında. ağlayamazsınız şok olursunuz sonra ben koşarken bu duvarı düşünemedim diye iyice ağlarsınız..ben koşarken hangi arkadaşlarımı unuttum ama nefes alamadımki ilgilenemedim derdi yer bitirir. kimi unuttum ki acaba .beni ben yapan insanları mı unuttum. her parça yaptıklarımız sevdiklerimiz için degilmiydi hani güzel ahlakım.yok! duvarla bir duvar çektim bundan sonra diye zırvalıklar içinde kıvranırsınız...ne gelir elden gencecik kayıplara boktan sepeplerden kıyılan canlara. tek yapacagım yine iki dizinin üzerine oturup secde etmek. yoktanda bir var vardır. vardan öte bir allah vardır.
çekmeyen bilemez arkadaş abuk sabuk yazıda buraya yakışmaz!
