sevdiğimiz bildiğimiz woody allen klasikleri tadında, tadından yenmeyen film. her filminde olduğu gibi burada da deli bir hatun var ki her eve lazım. ama filmin ortalarında her eve lazım olanın deli kadın mı yoksa vicky nin mi diye düşünürken film bittiğinde binlerce düşünce baloncuğu alabildiğince sarıyor dört bir tarafınızı. filmin güzelliği bir yana müzikleri de ayrı bir yana. nasıldır onlar, ne mükemmel tat verir ağza, ne pas kalır kulakta ne de siyah beyaz kareler. rengarenk, hayat dolu, hayat dışı, hayatperest(!). ahh barcelonaa. woody allen'a her bitirilen filmde olduğu gibi teşekkür etmeyi bir borç bilmenin duygusunu taşımak böyle bir şeydir.
