en çok içinde saklı çocuğu seviyorum sende... o masumca kırılan, küsüp sırtını dönen, omuz silken o haylaz çocuğu. bazen o çocuğu gölgede bırakan kocaman adam oluveriyorsun, onu da çok seviyorum. Gölgesine sığınıp dünyayı unutuyorum çoğu zaman, korkusuzca bakıyorum etrafıma elini sımsıkı tutarak. Ve dönüp gittiğinde öyle bir aşk bırakıyor ki ardında, dönene kadar nefes almıyorum.
Her bir halini ayrı seviyorum, bölünerek çoğalıyor sanki içimde aşk. izbe, karanlık ve yok olmaya yüz tutmuş mahalle aralarında yaşayan şairlere dönüştürüyor beni. yalnızlığımda kalem, sen gelince de ışık oluyor, bakışlarıma doluyor ve her gördüğümde usanmadan ışıl ışıl bakıyorum sana, görebildiğim kadar çok seviyorum ve sevebildiğim kadar görüyorum dünyayı...
