' çoğu zaman yalnızdı. kimi kimsesi yok sanırdık biz ama bir gün yanında kendinden biraz daha büyük biriyle geldi, abisiymiş. onun kadar yakışıklı değildi ama mahallemize adım atar atmaz birkaç kızın gönlünü çalmayı başarmıştı. ikisininde yüzünde çizikler, morluklar vardı. neden gelirdi mahallemize kimse bilmezdi ama büyükler pek hoşlanmazdı ondan. bir gün hava acayip sıcak, hepimizin elinde dondurma, o da girdi bakkala ama saniye geçmeden bakkal kovdu onu. kavga çıkacak sandık korktuk ama sadece gülümsüyordu o. bakkal ise bağırıyordu:' git hadi serseri.' diye, ' eyvallah moruk.' dedi daha da gülümseyerek ve hızla uzaklaştı oradan. hırsız yerine konulmak koymuştu. hepimiz onunla muhabbet etmek istiyorduk ama hiç birimiz cesaret edemiyorduk. her gün başka bir çizikle geliyordu, kimseyle konuşmadan tüm gün bizim karşımıza oturuyordu. dayımın oğlu gelmişti bize. asabiydi, korumacıydı. o gelmişti gene, dayımın oğlu bana baktığını görünce yanına hızla gidip yumruk atmıştı. hepimizin ağzı açık olacakları korkuyla bekliyorduk. ' kavga etmeyecek misin?' diye bağırdı dayımın oğlu. ' git başımdan.'dedi o. ' korkak.' dedi dayımın oğlu. o sırada bana baktı ve cebinden çıkardığı ay ne diyordunuz ona...' abim heyecanla:' çakı.' diye atıldı. ben:' allah'tan dinlemiyordun.' dedim gülerek. ' sus lan it.' deyip kafama vurdu. kadın devam etti:' hah çakısını çıkardı ve dayımın oğlunu tek el hareketiyle hızla duvara yasladı. bıçağı da boğazına dayadı. çığlığı koyuverdim. hemen bana döndü ve gülümsedi. çakısını katlayıp cebine koydu ve bana bakarak yürüdü. peşinden gittim. dayımın oğlu korkudan yere yığılmıştı, millette onunla ilgilenirken bir cesaret gittim peşinden. az ilerledik böyle ardından döndü bana ve:' benimle gel. abimle gideceğiz buradan, sende gel.' dedi. hayır demek imkansızdı. ' olmaz gelemem.' lafı çıktı ağzımdan. ve bana son kez baktı, o güzel gözlerinde öfke ve kıskançlık vardı. hızla uzaklaştı... hoşçakal dedim ardından ama bir ben duydum birde olaya şahit olan sokak kedisi. işte ondan sonra hiç görmedik onu. yaşıtım ve itiraf edemeyen bizden biraz büyüklerinde hep aklında kaldı, serseri... ne zaman görüşsem eskilerle konu döner dolaşır o'na gelir. zaten itiraf edemesek de o'nun için buluşulur. serseri... hayattaki tek pişmanlığım... her saniye ' keşke evet deseydin.' diyor kalbim.' dedi ve sustu.
annemin o güne kadar pek haz etmediği kadın artık ailemiz için vazgeçilmez olmuştu. ölene kadar serserisini bekledi. yardım etmeye çalıştıysak da bir işe yaramadık. öyle bir aşktı ki yaşanamamış olsa dahi en güzeldi.
