sevgi, sevenin sevdiğine bütün varlığını hibe etmesidir, adamasıdır.
iskender pala gözgü isimli kitabına, sevgi kelimesinin ne anlama geldiği hususuna dair yazmış olduğu bir deneme ile başlar ve bu denemesinde de konuya ibn kayyim el cevziyye den yaptığı bir alıntı ile girer. ibnu l kayyim el cevziyye, ravzatu'l muhibbîn ve nüzhetü'l müştakîn inde sevgi kelimesini mahabbet (muhabbet) kelimesinin karşılığı olarak kabul etmektedir ve muhabbet kelimesiyle irtibatlı kelime ve kökleri inceleyerek her kelime ve köke göre sevgiye değişik anlam verir. buna göre;
hababe (parladı) kökünden muhabbet, "temelinde saflık ve berraklık bulunan şey."
habâb (şiddetli yağmur sonucu su yüzünde oluşan kabarcık) kelimesinden, "kalbin sevgiyle karşılaştığı anda kendinden geçerek kabarması ve taşması."
hib (küpe) kelimesinden, "sevginin sürekli olarak kulakta durması ve zihni meşgul etmesi."
habbe (çekirdek, öz, dane) kelimesinden, "her şeyin çekirdeği ve özünün sevgi olması."
hubb (geniş kap) kelimesinden, "sevenin kalp denen kabında sevgiliden başkasının olmaması, sevgi yükünü bu kabın taşıması."
habbetü'l kalb (kalbin merkezi ve meyvesi) tamlamasından, "sevginin kalbin en merkezi noktasına yerleşmesi."
iskender pala tüm bu anlamların muhabbeti, dolayısıyla sevgiyi ifade edebileceğini belirtmekle beraber, sevginin anlamına dair gönlüne en uygun düşen kelimenin hibb olduğunu söyler. hibb, yani hibe etmek, adamak.
