yıllardan 2007... demiştim insanlar nankör diye o giderken... gerçi ben gitmiştim ondan; arkadaşlarını feda edemezdi çünkü..
yıllardan 2010... yine diyorum insanlar nankör diye, ikimizde zıt yöne giderken... hiç bir şeyini feda edemedi, çünkü o da bencildi. anladım son konuşmamızda. bu kadar sene farkedememiş olmak, ahmaklık olsa gerek. insanlar insanlara ne çok benziyormuş. oysa ki her seferinde, her yenisinde kalp pır pır ederken, çok farklı biri ya diye arkadaş muhabbetlerinde kafa ütülerken, gözler ışıl ışıl parlarken, aşkın rehaveti ile insan farkedemiyormuş bu durumu. şimdi tek tek yazıyorum aklıma, onun osu bunun busu diye ki aynı boka bir daha basmayayım, ayağımı kirletmemeyim.
şu anda inönü' den geliyor mu sesleri bilinmez; ben yine de yazayım...
ne demiş james amca;
here I am, on the road again,
there I am, up on the stage
there I go, playin' star again,
there I go, turn the page.
