kendinden en uzakta olduğunu düşündüğü andır.
zira insan, kaybettiği her şeyde olduğu gibi kendini de her nedense uzaklarda arar.
aynaya bakmaz, gölgesiyle uzlaşmaz, dönenir durur bir çember içinde, kendini bilip de bilmezlikten gelerek...
ne zamanki durur, dinler içsel sesini, barışır aynadaki yansımasıyla, kırık dökükleri toplar içindeki...
işte o zaman, bulabilir belki kendini.
bulduğundan memnun kalmayıp, yenisi için yollara düşene kadar...
