- anthrax'ın sonlarına yetiştim. indians'e eşlik edip heaven and hell'i hep bir ağızdan söyledik. şahaneydi. anthrax pek dinlediğim bir grup değildi, bir türlü sevemiyordum; ancak izlediğim kadarıyla enerjileri beni dumur etti. bundan sonra dinlemeye çalışacağım.
- megadeth... evet çok büyük umutlarla gittim. hayatımın şarkılarından holy wars'u kanlı canlı izleyecektim. lakin her yerde bahsedildiği üzere ses sistemi buna mani oldu. çok şey umuyordum megadeth'ten ama olmadı, olamadı. yine de epey yırtındılar. kendileri de tatmin olmamış olacaklar ki holy wars'un son kısmını tekrar çaldılar gitmeden. bu arada dave mustaine cidden çok şeker bi adam.*
- slayer'da ise yine sevdiğimiz şarkılarda coştuk, lakin ses sistemi falan mükemmel değildi. kim dediyse yalan söylüyor. soloları net duymuşlarmış. belki de soloları karambol olduğu için duyduklarını sanıyorlardır. tom araya'nın sesi net geliyordu, belki insanların öyle düşünmesindeki temel neden buydu. nitekim gruplar eşlik edilebildikleri kadar varlar. dave lombardo şahaneydi. sanırım kimse fark etmedi, ama araya world painted blood'ın bir yerinde sözleri karıştırdı. bu arada kendisinin harika bir gülümsemesi var. çok pozitif.
- metallica'dan bahsetmeye gerek bile yok. o kadar insanı coşturmak kolay değil. sevdiğim şarkılarda hayvan gibi coştum. lakin insanlar bir şeyi karıştırıyorlar. popüler olmakla iyi grup olmak aynı şey değildir. 2 saatten fazla çaldılar. ses sistemi şahaneydi. bunların onda birini megadeth'te göremedik. büyük saygısızlık. blackened falan taptığım bir şarkıdır misal, ama yine söyleyim. metallica şov yapar. megadeth çalar. slayer yıkar. bu kadar.
