babamın babasının ilk kızı yani son çocuğu doğduğunda ölmesi üzerine, babamın da ben doğduktan sonra korktuğunu düşünmekteyim. kendisi hiçbir zaman ne beni sevdiğini ne de beni desteklediğini söylemiştir. duygularından mı yoksundur yoksa halen cümle mi kuramamaktadır bilinmez, ancak hiçbir zaman beni azarlamaktan çekinmemiştir. annemi ben doğar doğmaz bırakıpı gitmesi yetmezmiş gibi bir de benimle 5 yaşında tanışmak istemesi ve birkaç koli oyuncağı rüşvet olarak kullanması babalığı bilmediği anlamına gelmektedir. şimdi düşündüğümde, buna kolayca kandığımı hatırlıyor ve her aklıma geldiğinde hayıflanıyorum. psikolojik destek aldığını belirterek, benimle 10 yaşında tekrar görüşmek istedi. tanıdığı kişilerin dükkanlarından aldığı pahalı markalarla kandırmaya çalıştı tekrar, gene kandım ve gene hayıflanıyorum.
okulumun adını, doğum günümü, tuttuğum takımı, ayakkabı numaramı, yeteneklerimi sorduğumda herhangi bir cevap verememesi gibi karşılıklı konuşmaktan da hep uzak durmuştur. ben konuştuğumda burnunu çekerek itiraz eder, annemi aşağılar, aileme selam söyler ve 6 ayda bir yapılan 2 saatlik buluşmadan sonra ayrılırız.
kendisi 3 sene önce evlendi, 2 yıl sonra söyledi. 2 yıl önce oğlu oldu ve bana babasının adını taşıyan oğlunun birinci doğumgününde varolduğunu söyledi. kendisini ileride sömürmeyi planlıyordum ki böylece miras da bölünmüş oldu. umudum eşinden ayrılması ve kardeşimin benden yana olması.
