dünya benim için lay lay lom iken, yani kendimden başka hiç kimseyi umursamaz iken bir gün biri çıktı karşıma. Engelliydi. Ama bana asıl engeli kendi kendimize koyduğumuzu gösterdi. Kusursuz bi vücudum vardı, gözüm görüyor ayaklarım tutuyordu ama ben yine de mutsuzdum. O ise engeline nanik yaparcasına yaşıyordu. Bana yaşamın ne kadar güzel olduğunu, hayatın yaşamaya ne kadar değer bir şey olduğunu o öğretti. Ondan önce değil engellileri, hiç kimseyi umursamazdım. Şimdi nerde bir engelli görsem durup izliyorum uzaktan, iğrenerek deği, acıyarak hiç değil. Hayata nasıl tutundugunu imrenerek izliyorum. Düşünüyorum da onlardan öğrenecek çok şey var... Hayatımda tanımaktan en mutlu olduğum insanlardan biri, kendini engellemeyen biri, seni ne kadar kırsam da affedecek kadar büyük bi yüreğe sahip olan biri, hiç vazgeçme bu inadından olur mu? Tekrar teşekkürler beni çevreye daha duyarlı biri yaptığın için...
Engelliler için yapabileceğim ufacık da olsa bi şey varsa, sonuna kadar yapmaya hazırım...
Not: ben bu yazıyı damdaki deli'ye yazdım.
