portakal kadar alımlı bir kızın hikayesi. gerekirse kışın geçen çetin soğuklarda bile kendi kendine yetinebilir. sevmeyi hiç düşünmedi hayatında, ağacın yaprakları gölge oldu zamanla, yetinmeyi de bildi onlarla. belki ülke değiştirdi ama kendinden hiç vazgeçmedi, hep yine göz dolduran insanları kendine çeken bir yapısı oldu. sabahları bir ilaç gibi geldi, akşamları uyumadan alınan vazgeçilmez bir tat oldu. gecenin karanlığında parıldayan kabuğunun feri hiç sönmedi. o narin yapısını, sert bir kabukla korudu. bir gün ona ihtiyacı olan birinin elinde kabuğu soyuldu ve hayata güzel bir anıyla devam etmesini sağladı.
