güzel güzel yürüyorsun;
arada bi elinle arkadan donunu düzeltsen de,
kırıtsan da,
kıvırtsan da,
cüzdanın cepten düşecek gibi dursa da,
apış aran yırtılmışsa da; bi şekilde yürüyorsun işte uygun adım. devam etsene. hadi devam etmedim önce hafiften bi yavaşlasana. haber verecek halin de yok da, bi öncü işaret yollar insan di mi; yok anasını satayım.
böyle "şşaakkk" diye durmuyorlar mı, delirecem. her şey o kadar ani gelişiyor ki;
donlarını sanki sen düzeltecekmişsin gibi oluyor
kırıttı diye azdın da üstüne çullandın gibi oluyor
kıvırttı da laf attın da dayanamayıp abandın gibi oluyor
cüzdanını cepten düşürecek de sanki sen kapacakmışsın gibi oluyor
ya da hemen bi iğne iplik çıkarıp dikivereyim ağ söküğünü diyecekmişsin gibi oluyor.
her halükarda olmuyor yani. bi tepeleme üste çıkma durumu yaşanıyor ki, sonradan o "arka" önünü dönüp hödük hödük size bakıyor ki; işte o zaman hay bin kunduz.
yolda yürümek marifet gerektirir, marifet her kulda bolca görülmemektedir.
