bunun bir de aynı sınıfta olup da ayrılanlar için geçerli olanı vardır ancak durumun özelliğini koruyabilmesi için aradan tatil geçmesi gerekir. okul koridorunda karşılaşılır çoğunlukla böyle durumlarda. ancak okulda bir de aynı yerde çalışıyorsanız karşılaşma mekanınız ikiden üçe çıkar. koridor, sınıf ve çalışma alanınız. daha önceden planlarsınız böyle "aman allah'ım ne yapsam acaba onun görünce, selam mı desem, yüzüne bakmasam mı acaba?" diye. en sonunda hep "tamam selam vereyim" dersiniz ama onu görünce yüreğiniz dayanamanaz, yani hâlâ seviyorsanız.... tam selam vereyim diye atılım yapmaya çalışırken yüzüne bile bakmadan yanından geçer gidersiniz. onunla konuşmak, yüzüne içiniz yanarken gülümsemek zat-ı alinize zulüm olur nitekim. işte o 10 saniyede de bir telaş içerisinde ne yapacağınızı düşünürsünüz. üstüne, giyimine kuşamına bakarsınız. hâlâ size ait birşeyler ararsınız, bulamazsınız. ya da bulursunuz da siz isteseniz de size ait değildir artık. bunları düşünürken bakamazsınız ona sevecen gözlerle, ağlamaklı olursunuz. nasıl "selam" diyebilirsiniz ki. o an, o laf sadece "Allah'ın selamı" değildir çünkü. aranızda iletişimi başlatacak olandır. veremezsiniz... çünkü 'selam'ın s'sini söyleyeceğiniz an boğazınız düğümleniverir, tükürüğünüzü yutarsınız, birşey olur yani. o ise selam verir size. nitekim konuşmak istiyordur o "eski" olsanız da... ama siz yapamazsınız, yediremezsiniz kendinize. geri kalan günleriniz onu gözetlemekle ders dinlemek arasında geçer. ancak onu gözetlediğinizi farketmemelidir sevdiceğiniz, nitekim yediremezsiniz gururunuza hâlâ onu sevdiğinizi anlamasını...
