insanın gerçekten başına gelmedikçe anlayamayacağı durumdur. başkasının başına geldiğinde ise sürekli kendinizi o diğer kişinin yerine koyarsınız ve elinizle allah korusun işareti yaparak tahtaya vurursunuz, evlerden ırak, allah gecinden versiniz dersiniz. dünya yıkılıcak, dipsiz bi kuyu içinde boğulacakmış gibi olur insan. ama başınıza gelince insan her acıya katlanıyo diye diye alışmaya çalışırsınız. keşke torununu görseydi, keşke şu diploma töreninde de bulunsaydı diye iç geçirirsiniz. başınızın, zor anlarınızda hep anneye yaslanacak kısmı boşlukta kalır. ama kader. . .
(bkz: başa gelen çekilir)
(bkz: bugün pamuk kalbimden ayrılma anne)
