henüz 17 yaşında, daha hayatının baharında pkk denen orospu çocukları topluluğunun hain saldırısında hayata gözlerini yummuştur. bugüne kadar sadece yemek yapmaya yaradığını sandığı düdüklü tencereye konan bombanın patlaması sonucu melek olan bu yavrucak için ne diyebiliriz ki? sevgilisi olamayacak artık. dalından kopartıp bir meyvenin tadına bakamayacak. yağmurda ıslanmak, sevdiği bir şarkıda hayal kurmak gibi duyguları yaşayamayacak. öpüşemeyecek bir daha. anne olamayacak yahu anne. çocuğu ile gururlanamayacak; tıpkı kendi ailesi gibi.
baba olacağımın haberini alalı daha iki hafta oldu; iki haftadır her çocuğa biraz daha farklı bakıyorum, yolda yürüyen bir ufaklık görünce "aman düşmese, aman bi'yeri acımasa" diyorum hep; hayattaki en büyük korkumdur zira henüz doğmamış çocuğuma birşey olması.
böyle bir olay ve böyle bir kayıp sonrası empati yapmak, açılım, ezilen halk, kültürel hak gibi lafları duymak da istemiyorum. sevmiyorum bu şerefsizlerle aynı toplumda nefes aldığımı bilmeyi. bu orospu çocukları ile aynı suyu içtiğimi bilmekten nefret ediyorum. ne tür ciğersiz, nasıl korkak sıçanlarsınız ki savunmasız insanlarla dolu bir otobüse saldırabiliyorsunuz?
