bazı insanlarda tanık olduğum ve anlayamadığım bir duygu. bakın, nefret değil öyle sıradan. böyle içinde katil ölmüş sanki herifin. öyle bir nefret. ama ben bunlara gerçek hayatta rastlamıyorum. nedeniyse çok açık. insan birinin karşısına geçip de bir başkasına yapmak istediği işkenceyi maddeler halinde anlatamaz. yani en azından onları ağzıyla söylerken "ulan ne diyorum ben" diye bi düşünür. ama klavye öyle bi şey ki herkes öfkesini kusmak istiyor. ben beş yıl kadar önce ilk kez internete abone olduğumda böyle sapıklar olabileceğini tahmin etmemiştim. sanal kimlik çok tuhaf. adam öyle bir adam ki, birinin yüzüne nefretini kusamazsa, internette madde madde işkence planı yazıyor "s.kini kendisine yedirelim" diye.
bir de bir başka sanal platformda manyağın biri "bu mübarek kandil gecesinde tanrıdan tek dileğim inşallah annen baban ölür. trafik kazasında ölür ve sen onların saçılan organlarını toplamak zorunda kalırsın." demişti ve buna benzer bazı sadistçe dileklerde bulunmuştu. neden ciddiye aldım bilmiyorum ama ağlamıştım be. hiç tanımadığım bi p.ç benim annemin babamın ölmesini neden ister ki? Benim tanımadığı kişiliğimle ne zoru olabilir?
peşin edit: bak! ben eksi alınca edit ekleyip "birilerinin zoruna gitti galiba" yazacak bir yazar değilim. işkence yanlısıysan hiç tereddütsüz bas eksiyi.
