kimsenin yaşamadan bilemeyeceği durumdur. Allah da kimseye vermesindir zaten.
duyduğunda bir kaç gün kendine gelemezsin. hiç büyümemişsindir kaç yaşında olsan da "henüz değil tanrım hiç hazır değilim" dersin. görüntüler gelir gözlerinin önüne. en kötüsüne alıştırmaya çalışırsın kendini, alışamazsın... kaderin pis pis sırıttığı anlardan biridir, sen hiç gülemezsin. "neden o, neden ben değil?" diye isyan ederisin. aslında aynı anda annen de iyi ki ben, iyi ki o değil... demektedir, sen duymazsın. güçlü görünmek istersin, eskiden herşeye afra tafra yapabilirken, artık bir dediğini istesen de iki edemezsin; istemezsin de zaten. onun savaşına destek olmak istersin, moral verirsin, kemoterapiye onunla gidersin... bu yaşına kadar hiç bir şeyin yıkamadığı anneni bitkin görmeye de alışırsın yavaş yavaş... vakit sayarsınız içinizden, çünkü beş seneyi atlatınca tehlikeyi aştığınız söylenir. aşarsınız da birlikte; beş değil yedi yılı devirirsiniz... sonra bir gün bir haber alırsın. annen bu sefer de karaciğer kanseri... yıkılırsın. en baştan başlarsınız her şeye... durup durup ağlarsın başka bahaneler yıkarsın gözyaşlarına; kimse, en çok da o anlamasın, üzülmesin diye... nefes aldığı her an için şükredersin aslında kızgın olsan da tanrı'ya. kaybetme korkusunun en güçlüsü yerleşir hücrelerine. çaresiz kalmaktır en kötüsü de... her şeyin başı sağlıktır gerçekten, ancak o zaman anlarsın. ama umarım hiç bir zaman bunu anlamak zorunda kalmazsın... **
