"sevgi" kavramını aşmış, kendisini ona komple teslim edebilecek fethullah gülen müritleridir.
cemaatçi arkadaşlarla geçenlerde yaptığım konuşmada, fethullah gülen'e olan sevgilerinden bahsediyorlardı. o sırada ayaklarında çorap yoktu ve ıslaktı nedense. neyse sohbete geçelim; "çok iyi insandır", "cömerttir" gibi dozunda iltifatlar abartılmaya başlanmış, benim eleştirilerime karşılık cevap olarak "sen ona kurban ol!", "ayaklarına kapansan almaz seni" gibi sözler sarfetmeye başladılar. sonra içlerinden birisi , ya uykusuzluktan ya da dil sürçmesinden midir nedir, "ah o ayaklar...yalanır" dedi. kısa bir şok geçirmiştim bu sözü duymamla, ancak ötekileri ufaktan tebessüm etti. hocaların elini öpmeyi geçtim, ayaklarını yalamaya olumlu bakmanın bile ne kadar yobazca olduğunu anlamıştım. örümcek kafalılığın getirisiydi bunlar, o yüzden çok anormal karşılamamak lazımdı.
ben de bunun üzerine "tuzlu muydu bari, nasıldı" dedim içimden kıs kıs gülerek. ayak yalamaya meraklı olan grup ise bu esprime bozulmuştu, yüzleri kızarmaya başlamıştı. onu savunsalar bir dert, savunmasalar tebessümleriyle ters düşecekti, o başka bir dert. küflenmiş beyinlerindeki gaz sıkışması her an bir grizu patlamasına yol açabileceği için, hızla oradan uzaklaştım.
ertesi gün de, fantazilerine malzeme olsun diye iki kalıp hacı şakir sabunu alıp kapılarının önüne bıraktım. onlar da "paylaşım için teşekkürler" adlı yazı bırakmışlardı 5 saat sonra kapılarının önüne. kağıda bakıp acı acı gülümserken, içerden gelen yalama seslerini hala duyabiliyordum...
