günün birinde mısır püskülüne dönmüş saçlarımı biraz kısaltmak, favori ve enseleri toplatmak için berber koltuğuna oturdum. sıram tam da istediğim gibi, sevdiğim berbere denk gelecek şekildeydi. çünkü bir berber dükkanında saçları zik gibi kesen en az bir tane berber vardır. neyse efenim herşey yolunda, galatasaraylı olmama rağmen berberin fener muhabbetine bile katlanıyorum, aslında selçuk iyi çocuk gibi kelamlar ediyorum. berber saçımı ağır ağır, güzel bir şekilde kesiyor. derken o anda telefon çalıyor, bizimki telefonu açıyor, ben saçımın sol tarafı kesilmiş sağ tarafı uzun bırakılmış bir halde bekliyorum. arada da geniş camekandan bana sırıtarak bakan insanları gözlemliyorum.
bizim berber yüzü ekşimiş bir şekilde telefon konuşmasından dönüyor, dükkan sahibinin onları dükkandan çıkaracağından bahsederken küfürleri ardı ardına sıralıyor. bense başıma geleceklerin bilincindeyim. ya allah deyip girişiyor saçlarıma, dükkan sahibine olan tüm hıncını benden çıkarıyor, götünü öpeyim berber ağabey daha da kısaltma diyorum dinlemiyor, çılgınca saçlarımı kısaltıyor.
saçlarımı muzlu ricoys şampuanla yıkadıktan sonra kafamı kuruluyor, kulaklarımın içini pamukla kuruladıktan sonra ne kadar pislik çıktığına bakmayı ihmal etmiyor sarımtırak pamukları çöpe atarken... parfüm sıkayım mı? diyor, kalsın diyorum, ücreti ödedikten sonra kaçarcasına çıkıyorum berber dükkanından. zenci repçi edasıyla kafama kapşönü geçirip evimin yolunu tutuyorum.
o günden sonra berbere gitmeyeceğime dair kendime söz verdim sözlük, 7 aydır kestirmedim saçları, bonusumsu saçlarımla mutlu bir hayata yelken açtım...
