aslında bu metnin cümleleri, bir kaç gündür aklımın bir köşesindeydi. bugün babalar günü ve senin hakkındaki duygu yoğunluğumun en fazla olduğu, yılın üç gününden bir gün... diğerleri doğum günün ve bu dünyadan göçüş günün...
geçen gün bir cenaze törenine katıldım. birilerinin babası ölmüştü yine ve yine bir çok umut, bir çok duygu, bir çok anı gölümülecekti toprağın altına...
çocuklardan biri, babasının toprak altına gömüldüğünü izliyor ve onunla birlikte duygularını gömüyordu. gözyaşlarını, acıma hissini, merhametini... artık sadece, birilerinin babası öldüğünde üzülecekti, o insan... çünkü her ölen baba, ona kendi babasının ölümünü hatırlatacaktı...
sonra ikinci çocuğu izledim biraz. babasıyla birlikte anılarını gömüyordu. artık babasının kendisine, ilk aldığı hediyeyi anımsamayacaktı. çocukken, babasının her akşam eve elinde çikolatayla gelmesi, çok istediği ve onun satın alınması için ağladığı oyuncağı, hepsini gömmüştü babasıyla birlikte. her hatırladığı anı, kendisine çok daha büyük acılar verecekti.
üçüncü çocuk, hayallerini gömüyordu babasıyla birlikte. hep kendi babası örnek almıştı. o dünyada ki en ideal babaydı, o çocuk için. kendi çocuklarına, hep kendi babasını örnek gösterecekti. ama nerden bilebilirdi ki babasının kendisini yarı yolda bırakacağını. nerden bilebilirdi ki torunlarıyla birlikte vakit geçiremeden, bu muhteşem babanın, dünyadan göçeceğini...
sonra kendimi düşündüm... senin cenaze törenini düşündüm. ben ne gömmüştüm, ben seni benden alıp götüren toprağa, neyimi vermiştim... seninle birlikte ben ne kaybetmiştim...
sorduğum soruyu, kendim cevapladım. ''hayatımı'' dedim. evet ben, seninle birlikte hayatımı gömmüştüm o toprağa...
artık ben hayatta değilim, boşluktayım...
