bu ara herşey tepetaklak oldu. bombok vaziyet sözlük. nasıl düzelecek hiçbir fikrim yok, hele de ben yaşamayı sevmezken...
dün gece bir rüya gördüm, hala etkisindeyim. duygularımdan emin ol(a)mamam artık rüyalarımı da bu kadar gerçekçi bir şekilde etkiliyor demek ki. mekanlar kopuktu, kişilerden birisini tanımıyordum bile-ki benden çook büyüktü yaş olarak ama sevgilimdi-. hiç beklemediğim insanlar beklemediğim şeyler yapıyordu. bu da bilinçaltının rüyaları etkilediğinin bir kanıtı sanırım. yattım kalktım tekrar yattım belki devamını görürüm diye,ama olmadı. neyse estim gürledim sabah sabah evdeki herkese. zaten duygusal biri değilimdir, olan 2 parça duygumu da kaybediyorum galiba.
pek bi cazgırlık var bu ara üstümde, çevremdekiler değişti ya da ben bu yüzden böyle oldum, bilemiyorum. kafam çok karışık. hiçbirşeyden, kimseden emin olamıyorum, bu da şüpheci yaklaşarak onları kırmama neden oluyor. bu böyle gitmez sözlük, değişmesi gerek. sorun bendeyse bunu düzeltmem gerek, yok çevremdeyse çevre değişikliği yapmam gerek. bildiğim tek bir şey var birşeyler düzelsin diye beklemekten çok yorulduğum, bu bekleme sonucunda hiçbirşeyin yoluına girmediği. bazen gerçekten kötü bir insan olduğumu düşünüyorum.
bugün babalar günü ve ben bu duygu karmaşasında aynı evde yaşadığım babamın babalar gününü kutlamayı unuttum. gelip bana babalar günün kutlu olsun deyip, öpünce dank etti. çok üzüldüm be sözlük. tuz biber oldu üzüntüme. değer miydi, hayır değmezdi, kesinlikle ondan önemli değildi. pişmanım bu yüzden, kafam biraz yerinde olsaydı, uyumak için uğraşmasaydım keşke *
ama yine de güzel bir gün bugün, eskişehirde hava çok güzel ve ben de dışarı çıkıp bugünü değerlendireceğim. belki yeni birileriyle tanışırım fena mı olur? olmaz. kafam da dağılır. belki eskişehir okullar da bitti be zirvesine bile uğrarım.
