ilk cep telefonumdur. tanıdığım bir abim gözümün önünde suntaya beton çivisi çakmıştır 5110 ile. babam ilk 5110 u ilk aldığında ön tarafta, ekranın üstündeki açma kapama tuşunu vida sanıp çok çirkin demiştim.
ilk telefonum olduğundan ön kapağını günde 2 kere çıkarıp temizlik yapardım. hafızasında numaraları ve mesajları saklayamıyordu. zil sesi olarak mozart40'ı seçerdim hep. gerçekten berbat sayılabilecek mesaj melodileri vardı. snake oyununu pas geçmek mümkün değil tabii ki. titreşim özelliği de bulunmaz.
gün gelip balkondan düşürüp ekranını kırana kadar keyifle zaman geçirdik birlikte. günümü onla geçirmekten artık o kadar alışmıştımki menülere, ekranı kırıkkende zorlanmadan kullandım. ve son günlerimizde bataryasını çekiçle gerçekten zorlanarak kırdıktan sonra içinden çıkan 3 adet pil ile bakkaldan aldığım ampulleri çalıştırdım. sonra unutuldu gitti o efsane telefon..
