ulusların kendi kaderini tayin hakkı gereğince olması gereken bir haktır fakat bence sorun tam da bu noktada başlamaktadır. öncelikli olarak lenin ezen ulusun sosyal demokratlarının ezilen ulusun ayrılma hakkını desteklemesi gerektiğini belirtir ancak ezilen ulusun da bir arada yaşamayı savunması gerekir. ayrıca bu hakkın ortaya atıldığı dönemin koşulları da gözardı edilmemelidir. iki kutuplu bir dünyada ulusların kapitalizmi ya da sosyalizmi seçme, iki kutup arasında bağımsız kalma olanakları vardır ancak reel sosyalizmin yıkılmasından sonra kaderini tayin eden yugoslavya örneği bugün bu hakkın kullanımının hangi noktaya geldiğini göstermektedir. en son kosova amerikan bayrakları eşliğinde bağımsızlığını ilan etmiştir. böyle bağımsızlık olmaz. nasıl kuzey ırak'taki kürdistan bölgesel yönetimi amerika'ya bağımlıysa türkiye sınırları içerisinde kurulacak olası bir devlet de böyle olacaktır. kürt hareketinin bağımsız bir devlet olma isteği (ki bu isteğin hala devam ettiği muallaktadır) son tahlilde emperyalizme göbekten bağlanmayla son bulacaktır.
herkesin her konuda görüşleri olabilir ama gerçek bir tektir. mesela oğuzların bu topraklara ulaşmasından yüzyıllar önce de kürtlerin bu topraklarda yaşıyor olduğu gerçeği tarihsel bir olgudur ve insanlar ne kadar 'kürt diye birşey yoktur.' diye bağırırsa bağırsın değişmez. inkar güçlü bir politika değildir. öyle olsaydı şimdiye kadar bu topraklarda bir tane bile kürdün kalmaması gerekirdi. ezen ulus milliyetçiliği de kimseyi biryere götürmez tam tersi ezilen ulusun davasını haklılaştırır. burda görülmesi gereken mesele bu sorunun çözümünün kapitalizmde olmadığıdır. kürtler olası bir deveti kurdukları zaman da kazanacakları tek hak kendi dilinde sömürülme hakkı olacaktır. işçiler emeklerini kürt partonlara satacak, gençler kürdistan üniversitelerini bitirip işsiz kalacaklardır. yani mesele türk kürt meselesi değil, sistem meselesidir. sistem baki kaldığı sürece de oyunun aktörleri değişir ancak oyun hep aynı oyundur.
