bir kez daha acı şekilde fark ediyoruz ki, bu orospu çocuklarıyla konuşulmaz, politika yapılmaz, aynı çatı altında toplanılmaz. utanıyorum ve lanet okuyorum yetersiz siyasete, hükümete, açılım anlayışına...
en çok canımı yakan ise daima savunma pozisyonunda olmamız. beklememiz...
şu an asteğmen olarak askerlik görevimi yapıyorum ve beklemek hem beni, hem askerimi mahvediyor. uyku tutmayan gözler mahvediyor bizi. bıraksalar ölmekten korkmuyoruz, sonuna kadar gideceğiz. ama bırakmıyorlar, bu işten kaymak yiyenler 30 yıldır hala izliyorlar uzaktan. 12 şehit, 3 şehit, 8 şehit -sayı farketmez- verdikten sonra bomba yağdırılıyor, geniş çaplı operasyon başlatıldı, 20 terörist öldürüldü, abluka devam ediyor gibi artık klişeleşmiş, duymaktan bıktığımız başlıklar gazetelerde, televizyon haberlerinde.
bu ülkenin vatandaşı da mehmetçiği de beklemekten sıkıldı, vur-kaç taktiğinden bıktı. nereye kadar izin vereceksiniz bu orospu çocukluğuna, dökülen o kutsal, masum kan hiç mi sızlatmıyor yüreklerinizi. usandık kışlalarda beklemekten, barış zamanı harbe hazırlıktır diyen örümcek ağıyla dolu düşüncelerden. harp orada işte, duruyor, tam gözümüzün önünde. yetmedi mi kazandığınız paralar silah ticaretinden?
korkmuyor mehmetçik savaşarak ölmekten. tek korkumuz beklerken ölmek, savaşamadan ölmek. şehitlik mertebisine yakışmak istiyor mehmetçik, 50 metre öteden atılan bir rpg ile al bayrak sarılı tabuta yatmak istemiyor. ama değişen bir şey yok. gecenin 02.00'si saldırı, akşamın 22.00'si saldırı.
