neredeyse her gün şehit / gezi haberi ile göğsümüzün sol tarafına iğneler batıran, kafamızın içinde şimşekler çaktıran acı.
benim abim yok, ama ölenlerin hepsi abim, kardeşim gibi üzülüyorum. ne yapabilirim diye düşünüyorum. içimizde kaç tane orospu çocuğu yaşadığını ve kürt-türk ayrımını tetiklediğini düşünüp sinirleniyorum. ve bu devletin atamadığı adımları görüp içerliyorum.
yeter artık, abiler, kardeşler, babalar, kocalar bu şekilde ölmesin.
