iki türlü de düşünülebilir bu "bkz". birincisi; bazen o kadar çok seversiniz ki, geceniz gündüzünüze karışır, artık sevdiğiniz insanın, sizi her dakika izlediği düşüncesiyle, sanki tiyatroda çok önemli bir rol oynarmışcasına yaşarsınız*. kendinizi düşünemez hale gelirsiniz, yatağa yatarsınız, aklınızda yine o vardır, yorulmuşsunuzdur, ama bu tatlı bir yorgunluktur. ikincisi de; seversiniz, çok seversiniz ve çok defa sevmişsinizdir, ama gelin görün ki karşınızdaki insan ne yaparsanız yapın, aynıdır. artık sevmekten, sevgi vermekten, sevgi verip alamamaktan yorulursunuz. hiçbirşeye değmeyeceğini düşünürsünüz ve kalbinizi sizi üzen her insanın gidişiyle birlikte, yeni sevgilere biraz daha da kapatırsınız...
